ลองคิดเล่นๆว่า ทุกคนที่เรารักและรักเรารอบๆตัวเรานี้หายวับไป ล้มหายตายจากกันไปหมด เราจะรู้สึกอย่างไร เสียใจไหม ทุกข์ใจไหม และข้อสำคัญ เคยคิดจริงๆหรือเปล่า ว่าสิ่งที่เราลองคิดเล่นๆ คือความจริงที่ต้องเกิด 

ทำสมาธิเมื่อจิตนิ่งแล้ว ใคร่ครวญพิจารณา เรื่องความพลัดพรากซึ่งเป็นสิ่งธรรมดาๆ ที่ต้องเกิดขึ้นไม่ว่ากับใครก็ตาม คิดว่าเราต้องตายอาจยังไม่เข้าถึงความไม่เที่ยง แต่ถ้าคิดมุมกลับ เราอยู่แต่ทุกคนหายไป เราอาจมองเห็นสัจจธรรมความไม่เที่ยงชัดเจนขึ้น คิดคืนนี้ เป็นกุศลจิต เป็นสัมมาทิฐิ เตรียมจิตสำหรับวันพระในวันพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ความยากของคน คือการอยู่ร่วมกับคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ไม่ระมัดระวังวาจาและสีหน้า เพราะบอกถึงสภาพจิตของคนคนนั้นว่า มีปัญญาขัดเกลาสภาพจิตตนได้ขนาดไหน

เมื่อเราคิดว่าเราดี เราจึงเถียง เมื่อเราใช้ให้ทำอย่างที่ใจเราต้องการไม่ได้ ก็แดกดันเขา ไม่อดทนไม่กล้ำกลืน ใช้วาจาเสียดแทง โดยไม่รู้ตัว แล้วจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็น คนดี ในสายทางของชาวพุทธที่มีจุดมุ่งหมายได้อย่างไร

บุคคลที่มีวาจาร้ายกาจทิ่มแทงคนอื่นอยู่ แม้เพียงเล็กน้อยให้คนอื่นไม่สบายใจเพื่อประโยชน์แห่งตน คือคนที่ทำความลำบากใจให้คนอื่น สร้างความกดดันให้คนอื่น ไม่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้มีบริวาร มีเพื่อน มีญาติ เขาเป็นผู้ที่จะถูกทอดทิ้ง ไม่เป็นที่รัก ไม่ประสพความสำเร็จ เป็นผู้ขาดปัญญา

วันศุกร์ อย่าเพิ่งเป็นวันสบาย ควรสำรวจตนเองก่อนว่า ที่ผ่านมาเรามีวาจาอันร้ายกาจทิ้งไว้ให้ใครหมองหมางหรือไม่ แม้แต่บริวารหรือคนที่ต่ำกว่าตน ยามหน้าบ้าน คนรับใช้ ฯลฯ ซึ่งเราวัดได้ว่า เรามีคนรัก คนชัง หรือเฉยๆ หรือ ไม่อยากร่วมงานด้วย หรือ มีแต่คนรัก ตั้งใจทำงานเพื่อเรา

ลำบากตนเพื่อสร้างนิสัยเป็นคนใจงาม วาจางาม จะออกมาซึ่งการกระทำที่งดงามเพื่อความสุขสบาย ไม่ติดค้าง แค่นี้ก็มั่นใจได้ว่า เราเป็นคนไม่มีเจ้ากรรมนายเวรแล้ว ขอให้ลูกและศิษย์จงอย่าละเลยความเป็นคนดีที่อยู่ในเนื้อ ไม่ใช่คิดเอาเองว่าเราดีแล้วนะคะ

บางครั้งไม่มีอะไรต้องคิด ก็อย่าไปคิดอะไร คือความว่างสบายๆ ไม่ตึงเครียด เรื่องไม่ควรคิด ก็อย่าคิด เรียกว่า ไม่ว่างแต่วางไว้ก่อน ฝึกแค่นี้ ไม่ต้องคิดไกลไปถึง ว่าง วาง สงบ เพราะถ้ามันทำไม่ได้จะยิ่งเครียด สบายๆในหน้าที่ที่พึงกระทำในวันหยุดนี้ค่ะ